Şarkı

Yine aynı şarkı çalıyor,başka dostlar etrafımda der müzisyen. Doğru da der. Esas olan senin içinde aynı şarkının çalabilmesi;dinleyen değişebilir,ama söyleyen değişmesin lütfen.

Normalde ciciş diye adlandırdığım blogları sevmiyorum. (unutulanlar unutanları asla unutmazlar :D ) Hayır hayır... Lütfen takip etmeyi bırakmayın. Unutmak meselesi biraz karışıktır.Biraz da şatifillidir;bugün hiç aklıma gelmedi dediğin zaman bile aslında aklına gelmiş olması çok öldürücü. Ulan koca gün aklıma gelmemiş,aklıma gelmediği aklıma gelince mi sorun oldu dediğinizi duyar gibiyim. Eee bu işler böyle. Kolay mı onca yıllık arkadaslarını unutmak

Dur hele ya neden unutuyorsun peki sen onca yıllık arkadaşlarını? E çünkü frekansımız uyuşmadı. Sonradan frekans değiştirdi. Bla bla. Bu bağlamda bazen erkek olmak ne de güzel olurdu. Sadece futbol için bir araya gelen bir güruh... Aman da aman. Sanki kızlar çok matah şeyler için bir araya geliyorlar da. (Dedikodu is my girl durumları)

Evet önceki karmaşık paragraflarımdan da kolayca anlayabildiğiniz gibi konumuz biten arkadaşlıklar ve sonrasında onları unutmak.Baştan söyleyeyim ki yok öyle bişey.Bi kere zaten unutmak diye bişey yok,hatırlamamak var. (yeni geldi,ithal.bi kez kullan çok rahat ediceksin) Geçimsiz olduğuma kimse inanmak istemiyor aslında ama çok da geçimli sayılmam. Başka dostlar etrafımda'dan tutunamadım'a geçiş yapmak üzereyim.Gerçi insan büyüdükçe hoşgörülü olmayı öğreniyor. Aslında yaptığım şey de hoşgörü göstermek değil,umursamamak. Hayır yani önceki arkadaşlarımın herşeyini umursadım da noldu?Kafalar rahat.Çünkü aynı şarkıda şöyle bir cümle de geçiyor.
"Belli ki çok önemsemişiz."

Kısacası artık rahat yaşamayı öğrenmemiz gerekiyor blogseverlerim. (sayın dinleyen szinle daha önce kavga etmiş miydik?)

Lisede bir sunum yapmıştım dostlukla alakalı. Gerçekten başarılı bir sunumdu. Her Robinson'un bir Cuma'ya ihtiyacı olduğunu vurgulamıştık beraberce. Ayrılırken hiçbiriyle vedalaşmadan gideceğimi bilmiyordum o zaman tabi. Hayat.

Duvarlarınız varsa hayat gerçekten zor evet. Kimseyle gerçekten samimi olamıyorsun,özeline o kişiyi dahil edemiyorsun. Böyle birşeyde kendinizi karşınızdakinin yerine koyduğunuz zaman o daha zor. Çünkü karşındaki samimiyetsiz insan,sen onla ilgilendikçe senden kaçıyor veya özelini senle bölüşmüyor.Ama duvarlarınız yoksa işte hayat o zaman gerçekten daha zor. (Artık otobüste metroda kafede barda birbirine kanka diyen duvarsız kızları görmek istemiyorum mesela :) )

Her Robinson'un bir Cuma'ya ihtiyacı var mı bilmiyorum artık.Sana Robinson olduğunu hissettirecek Cumalara ihtiyacın var bence.Annemsiz yaşayamam diyen kızları görür gibi oldum şimdi. Annelerden ne de güzel Cuma olur :) Kardeşlerden ... Cumalardan da kardeş olur... Bilemedim şimdi. (Yazar burada kime seslendiğini unutmuş,olur öyle.)

Bir de olanla yetinmek var. O da başka bir günün konusu olsun

Şarkı için : http://fizy.org/#s/1aik6l
(güzel şarkı)